تلاش پدر یمنی برای نجات طفل شیرخواره اش...

بسه دیگه چقد می خوابین؟ دانشجویین مثلا!

- اصلا اینجا اسمش روشه...خوابگاه! یعنی محل خوابیدن!

- خب خودت داری میگی خواب گاه! یعنی گاهی خوابیدن! خب لامصب شما همش خوابین! بیت المال داره از جیب مردم خرج ما میشه که به درد مردم بخوریم.

#نرود_میخ_آهنین_در_سنگ

پ.ن: خیلی سخته که هر روز صبح بلند شی و شروع کنی به درس خوندن در حالی که دو سه نفر دیگه جلوت خوابن!

من اما یاد گرفتم که از خوابیدن و کنایه های دوستانه ی اون ها هم روحیه بگیرم...همین که می گن بابا بگیر یه کم بخواب، خواب از سرم می پره...یادم میاد چقدر مظلوم منتظر قوی شدن من هستن.

ساعت نه بلند می شدم...با دیدن بیخیالی بعضیا اینقدر روحیه گرفتم که رسوندمش به هشت و الان چند روزه که به لطف خدا بعد از نماز صبح دیگه نمی خوابم و معمولا تا 12 شب یه سره فعالیت می کنم...

هر وقت هم خسته بشم به عکس بچه های یمن نگاه می کنم که چسبوندم بالای تختم...و مردم نیجریه...و فلسطین...و ایران خودمون!...و حتی مردم فرانسه!!

چقدر آدم منتظر قوی شدن من و تو هستن.

دعا کنید یادمون نره که جنگه...

#روزانه_نوشت_دانشگاه_تهران

یا فخر من لا فخر له

... دیروز توی غذاخوری خوابگاه نگاهم افتاد به یه جوون  Dark skin  (همون سیاه پوست خودمون!) با قد بلند.

مشخص بود خارجیه...

با دوستاش توی صف ایستاده بودن برای خرید ژتون ناهار

چون صف شلوغ بود اومد نشست سر میز ما تا نوبت شون برسه

هم زمان به هم سلام کردیم...

به طرز جالب انگیزناکی فارسی حرف می زد.

گفتم اهل کجایی؟

گفت آفریقا می شناسی؟

ــ بعله که می شناسم!

ــ من از سنگال عَستَم! :)

ــ این جا چی می خونی؟ :)

ــ نظر تو چیه؟

- اوووممممم...ادبیات فارسی؟

- نه...فارسی بلدم (با خنده)! این جا نفت می خونم.

یه کوچولو ته دلم ذوق کردم که یه نفر از یه قاره ی دیگه بلند شده اومده کشور من تا نفت بخونه!

گفتم چه عالی...راستی من خیلی دوست دارم فرانسه یاد بگیرم...تو فرانسه بلدی؟

با لبخند گفت: بله! فرانسه زبان مادری منه!

من به جای اون دردم اومد...خیلی درد داره که زبان مادری ت! زبان مردای غریبه ای باشه از یه کشور دیگه! و یه قاره ی دیگه حتی!

ادامه داد که:‌ خیلی دیر شده برای یاد گرفتن فرانسه!

دوستاش بشقاب و ژتون در دست سر رسیدن...

قبل از رفتن بهش گفتم ما ایرانی ها یه ضرب المثل داریم که می گه:

هیچ وقت دیر نیست!

برو به سلامت :)

پ.ن: 

" کشور من هیچ وقت کشور دیگه ای رو نچاپیده که با پولش خودش رو آباد کنه و مردمش رو پولدار...!‌ "

 ــ خاطرات سفیر ــ

 ــ نیلوفر شادمهری ــ

 ــ صفحه 47 ــ

#مرگ-بر-استعمار-گران-عالم

#زنده-باد-جمهوری-اسلامی

#روزانه-نوشت-دانشگاه-تهران

امروز به این فکر می کردم که چه شاعرانگی قشنگی توی "تبرّک" وجود داره...

و متبرک ینی هر چیزی که تو رو به یاد معشوق بندازه...

مث یه شکلات که دوستت بیاره و بگه تبرکه،از مشهد الرضا!

یا هسته خرمایی که تو جیب دوستت ببینی و بگه اینو توی مراسم فلانی،حضرتِ یار بهم خرما تعارف کرد :))

یا حتی مث کِش پولیِ دور ظرف غذایی که توی مراسم بیت رهبری بهت دادن و تو هنوز هم داریش :)

به همین اندازه کوچیک

و به همین اندازه بزرگ...

بسم الله الرَّحمن الرَّحیم

سلام

قبل از قدم گذاشتن به دانشگاه با خودم و خدای خودم عهد بستم که کفش هام پوتین های جنگم باشن...تا یادم نره این روزا برای چی این جا هستم.

سر کلاس حقوق معاهدات نشسته بودیم و چشم انتظار استادی به نام دکتر موسوی که متون حقوقی به زبان انگلیسی مون رو هم با ایشون داریم اما هنوز زیارتشون نکرده بودیم!

با لبخند وارد شدن...

مردی جا افتاده و خوش صحبت به نظرم اومدن...اسامی رو پرسیدن و شروع کردن از عاشورا و مظلومیت امام حسین صحبت کردن...

بعد هم حرف هایی در مورد دشمنی های امروز و هم چنین دردهایی در خصوص برجام!

و من به این حرف ها به عنوان دغدغه ی یک استاد حقوق بین الملل گوش می دادم و دوستانم هم...!

بعد از کلاس متوجه شدیم استادمون،دکتر موسوی، یکی از شش حقوق دان شورای نگهبان هستن...!!! :)

من...مصطفی و محسن (دوستان هم اتاقی و هم رشته ای) هر سه با لبخند در افق خیره شدیم :)

و بی صبرانه منتظر کلاس دوشنبه یعنی متون حقوقی به زبان انگلیسی بودیم...

که اومدن...

in the name of God the compassionate the merciful

now we are in law text class

و شروع کردن به انگلیسی صحبت کردن...و من متوجه تفاوت داشگاه ها با هم شدم و چه قندها که در دلم آب شد :)

امروز هم هرچند هنوز باورش برام سخته اما حقوق سازمان های بین المللی داشتیم با دکتر عباسعلی کدخدایی! (به قول دوستان تا چند دقیقه ی اول انگار داشتیم اخبار نگاه می کردیم) :)

کلاس به بحث های مفصل در مورد FATF گذشت و آخر سر فرمودن یه گروه بسازید توی تلگرام یا هرجا...منو هم عضو کنید...منابع درس رو اون جا می فرستم براتون...منابع تون هم یکیش فارسیه و بقیه ی کتبش انگلیسی!:)

+این اساتید...تا سطحی فراتر از انتظار،خاکی و متواضع هستند.

شوری توی وجودمه که قرار رو ازم گرفته و فقط باید تلاش کنم تا لایق این لطف خدا باشم...

دعا کنید برام...

#روزانه-نوشت-دانشگاه-تهران

بسم الله الرّحمن الرّحیم...

تصمیم گرفتم حالا که به لطف خدا وارد دانشگاه تهران شدم وسط این همه شلوغی بنویسم...از اتفاقاتی که این جا میفته و تجربیات تلخ و شیرینی که به دست میاد...

احتمالا می دونید که اهل غر زدن الکی نیستم! اما...به محض رسیدن به خوابگاه های کوی دانشگاه با برخورد بد انتظامات کوی مواجه شدم...که حتی اجازه ندادن ماشین برای چند لحظه خالی کردن وسایل، بیاد داخل!

و مجبور شدم کنار خیابون از پدرم،مادرم و امیرعلی 3 سال و نیمه! خداحافظی کنم...شاید هم سبب خیری بوده که اشکم جلوشون نریزه...

وارد اتاق شدم...در حالی که زندگی توی یه سویت 7 نفره غیر قابل تحمل بود برای من که به همه گفته بودم احتمالا اتاق ها 3 نفره است،نهایتا 4 نفره!

اما خوبی ماجرا این جاست که دو دوست قدیمی و جدید حقوق بین المللی باهام توی همون اتاق هستن...رتبه ی 2 و 3 کنکور امسال.

کوی دانشگاه به واقع یه شهر کوچیکه با تمام امکانات...از لباس فروشی و میوه فروشی گرفته تا آرایشگاه و خشکشویی و خیاطی!

غذای سلف کوی و هم چنین دانشگاه از نظر کیفی واقعا فوق العاده است.

نکته ای که در اولین روز ورود به دانشگاه توجهم رو جلب کرد این بود که توی دانشگاه تهران چیزی به نام خانم امامی وجود نداره!

خانم امامی مسئول حجاب خواهران بودن توی دانشگاه سابق مان! و بسیار وظیفه شناسانه طور از این ساختمون به اون ساختمون گشت می زدن :)

 توی دانشگاه تهران اما همه تیپ آدمی در تردده و این می تونه سخت و آزاردهنده باشه به خصوص توی فضای علمی...ولی ما از باب "موجیم که آسودگی ما عدم ماست" سر به زیری رو دوست تر داریم!

حالمان خوب است...الحمدلله.

از کلاس ها و اساتید خواهم گفت ان شاءالله...

#روزانه-نوشت-دانشگاه-تهران

پ.ن یک. هنوز باور نکردم که دارم توی تهران زندگی می کنم...

خاصیت این دوری و این غربت اینه که با هر حرف کوچیکی از ته دل شاد میشی و با هر تلنگری از ته دل غمگین.

پ.ن دو. با شنیدن خبر اهواز فقط بغض کردم و به دوردست ها خیره شدم...به قوی شدن ها...به مشت هایی که باید نسل ما به دهن آمریکا و منافقای داخلی بکوبه! و لبخند می زنم به اون کسی که قراره دیوار فردای جمهوری اسلامی رو با خون ما نقاشی کنه...ان شاءالله.

اما واقعا نمی دونم با چه کلمه ای میشه ایرانِ این روزها رو توصیف کرد...؟:(