بسم الله الرَّحمن الرَّحیم

در احادیث مختلفی از امیرالمومنین -علیه السلام-روایت شده است که:

«غایَةُ المَعرِفَةِ أن یَعرِفَ المَرءُ نَفسَهُ»؛

«مَعرِفَةُ النَّفسِ أنفَعُ المَعارِفِ»؛

«أفضَلُ العَقْل مَعرِفَةُ الإنسانِ نَفسَهُ».

اینکه نهایت معرفت آن است که آدمى خود را بشناسد،

اینکه خود شناسى، سودمندترین شناختهاست،

اینکه برترین خردورزى، خود شناسى انسان است،

همه این‌ها را در یک مرحله از فهم، اینطور می‌بینم که یعنی قِلِقِ خودت را بشناس. به خودت فکر کن. کمی عمیق‌تر شو در خودت. تو با بقیه متفاوتی.

همه این‌ها بعد اجتماعی هم دارند و معنای شناخت کلی هم از آن‌ها مستفاد می‌شود، اما در یک مرحله از فهم، یعنی دیگران را بیخیال شو. تو قِلِقِ خاص خودت را برای حرکت کردن داری. فکر کن ببین «تو»، نه دیگران، نه همه آدم‌ها، نه مردها، نه زن‌ها....تو....خودِ تو....فکر کن ببین تو با چه چیزهایی انگیزه می‌گیری؟ چه چیزهایی تو را به هم می‌ریزد؟ تو شب‌ها راحت‌تر کار می‌کنی یا صبح زود؟ با چه چیزهایی ذهنَت درگیر می‌شود؟ با چه چیزهایی تحریک می‌شوی؟ چرا باید فلان کار را انجام ندهی؟

خوب و بد وبلاگ و اینستاگرام و حرف دیگران در مورد فواید آن‌ها را رها کن. وبلاگ و اینستاگرام و توئیتر، به کار «تو» می‌آیند یا نه؟

تو با کدام تشویق به سمت کارها و برنامه‌هایت حرکت خواهی کرد؟ چه جریمه‌ای باید برای خودت بگذاری تا وادار شوی به انجام پروژه‌ای یا خواندن درسی که لازم است اما از اسمش هم بیزاری؟

.....

با این تفاسیر، قدرتمند و عاقل و بر سر نفس خود امیر، کسی است که بدون چشم‌پرانی به برنامه دیگران و حسرت داشته‌های آن‌ها، می‌گوید می‌خواهم ان‌شاءالله امسال هفته‌ای 10 دقیقه ورزش یا مطالعه کنم و می‌رسد! نه کسی که قول خواندن یک کتابخانه و فتح فلان جام را به خودش می‌دهد و نمی‌رسد.

در مورد اینها فکر کن. در مورد بضاعت خودت فکر کن، با واقع‌بینی.

شاید حتی بتوانی پاسخ این سوالات را برای خودت، جایی یادداشت کنی.

این سوالات مسخره، ظاهراً آنقدر هم که دنیای امروز به زور به خوردمان داده، مسخره نیستند. ظاهراً مبنایی‌ترین سوالات بشر همین‌ها بودند که یک جایی از تاریخ، در خلال جنگی یا گفتگوی عاشقانه‌ای، یا دعوا بر سر حکومتی، یا... از جیب پدرانمان افتاده‌اند و فراموش شده‌اند.

بسم الله...

دولت مسئول، متعهد است که زیان ناشی از فعل متخلفانه بین‌المللی را به طور کامل جبران کند. اما مسئله دیگری که بر حدود جبران تاثیرگذار است مسأله تلاش در راستای کاهش خسارات است. از قربانیِ کاملاً بی‌گناهِ رفتاری متخلفانه انتظار می‌رود به هنگام مواجهه با یک زیان، به گونه‌ای معقول و متعارف عمل کند. این مفهوم، یعنی «تعهد به کاهش خسارت» حاکی از آن است که قصور در کاهش خسارت از سوی طرف زیاندیده ممکن است مانع از جبران خسارت تا آن حد شود.  

دیوان در قضیه Gabacikovo-Nagymaros Project صراحتاً به این مسأله اشاره کرد:

اسلواکی اظهار می‌کند: «این یک اصل کلی حقوق بین‌الملل است که طرف متضرر از عدم اجرای قرارداد توسط طرف دیگر، باید تلاش کند که خسارات وارده به خویش را کاهش دهد».

از این اصل نتیجه گرفته می‌شود که دولت زیاندیده‌ای که در اتخاذ تدابیر لازم برای کاستن خسارات وارده به خویش خودداری کرده است نمی‌تواند میزان خسارتی را که قابل احتراز می‌بوده مطالبه کند.

 

شرح ماده 31 طرح مسئولیت بین‌المللی دولت (2001)

همینطور که می‌خوندم دیدم چقدر به جای «دولت» میشه گذاشت «آدم»...!

و چقدر میشه این مفهوم رو توی زندگی روزمره‌مون پیاده کرد.

راستی ما چقدر در حق خودمون به این «Duty to mitigate» عمل می‌کنیم؟

بسم الله الرَّحمن الرَّحیم

ابدیتی که توی روحم جریان داره رو توی هیچ ظرفی نتونستم بریزم. هر بار که از حسرت و خیالم با کسی حرف زدم، با دست خودم بخشی از روحم رو روی زمین ریختم و با چشم، به خاک افتادن و بلند نشدنش رو تماشا کردم.

هر بار فقط خدا بود که می تونستم برم در خونه‌ش و در بزنم و در جواب «کیه»، بگم «منم. میشه دوباره راهم بدید؟». و هر بار این خود خدا بود که زخم‌هام رو می‌بست و لبخندزنان می‌گفت:

نگفتمت مرو آنجا که آشنات منم؟

در این سراب فنا چشمه بقات منم؟

وگر به خشم روی صدهزار سال ز من

به‌ عاقبت به من آیی که منتهات منم

نگفتمت که به نقش‌ جهان مشو راضی

که نقش‌بند سراپرده رضات منم

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی

مرو به خشک که دریای با صَفات منم

نگفتمت که چو مرغان به‌ سوی دام مرو

بیا که قدرت پرواز و پرّ و پات منم

نگفتمت که تو را ره‌ زنند و سرد کنند

که آتش و تبش و گرمی هوات منم

نگفتمت که صفت‌های زشت در تو نهند

که گم کنی که سرِ چشمه صفات منم

نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت

نظام گیرد، خلّاق بی‌جهات منم

اگر چراغ دلی، دان که راه خانه کجاست

وگر خداصفتی، دان که کدخدات منم...

هر بار حسش کردم...حتی اگه هنوز در مورد وجودش به یقین عقلی نرسیده باشم. به درک که نرسیدم.

بعد نوشت: آن نگارِ بالا بلند را بگویید: « الهی! اگر امانت را نه امینم، آن روز که امانت می‌نهادی می‌دانستی که چنینم.

 الهی! فرمایی که بجوی و می ترسانی که بگریز. می نمایی که بخواه و می گویی که بپرهیز.

الهی! گریخته بودم تو خواندی. ترسیده بودم بر خوان تو نشاندی. ابتدا می ترسیدم که مرا بگیری به بلای خویش، اکنون می ترسم که مرا بفریبی به عطای خویش.

الهی عبدالله عمر بکاست و عذر نخواست. عذر ما بپذیر و بر عیب های ما مگیر».