بسم الله الرّحمن الرّحیم...

تصمیم گرفتم حالا که به لطف خدا وارد دانشگاه تهران شدم وسط این همه شلوغی بنویسم...از اتفاقاتی که این جا میفته و تجربیات تلخ و شیرینی که به دست میاد...

احتمالا می دونید که اهل غر زدن الکی نیستم! اما...به محض رسیدن به خوابگاه های کوی دانشگاه با برخورد بد انتظامات کوی مواجه شدم...که حتی اجازه ندادن ماشین برای چند لحظه خالی کردن وسایل، بیاد داخل!

و مجبور شدم کنار خیابون از پدرم،مادرم و امیرعلی 3 سال و نیمه! خداحافظی کنم...شاید هم سبب خیری بوده که اشکم جلوشون نریزه...

وارد اتاق شدم...در حالی که زندگی توی یه سویت 7 نفره غیر قابل تحمل بود برای من که به همه گفته بودم احتمالا اتاق ها 3 نفره است،نهایتا 4 نفره!

اما خوبی ماجرا این جاست که دو دوست قدیمی و جدید حقوق بین المللی باهام توی همون اتاق هستن...رتبه ی 2 و 3 کنکور امسال.

کوی دانشگاه به واقع یه شهر کوچیکه با تمام امکانات...از لباس فروشی و میوه فروشی گرفته تا آرایشگاه و خشکشویی و خیاطی!

غذای سلف کوی و هم چنین دانشگاه از نظر کیفی واقعا فوق العاده است.

نکته ای که در اولین روز ورود به دانشگاه توجهم رو جلب کرد این بود که توی دانشگاه تهران چیزی به نام خانم امامی وجود نداره!

خانم امامی مسئول حجاب خواهران بودن توی دانشگاه سابق مان! و بسیار وظیفه شناسانه طور از این ساختمون به اون ساختمون گشت می زدن :)

 توی دانشگاه تهران اما همه تیپ آدمی در تردده و این می تونه سخت و آزاردهنده باشه به خصوص توی فضای علمی...ولی ما از باب "موجیم که آسودگی ما عدم ماست" سر به زیری رو دوست تر داریم!

حالمان خوب است...الحمدلله.

از کلاس ها و اساتید خواهم گفت ان شاءالله...

#روزانه-نوشت-دانشگاه-تهران

پ.ن یک. هنوز باور نکردم که دارم توی تهران زندگی می کنم...

خاصیت این دوری و این غربت اینه که با هر حرف کوچیکی از ته دل شاد میشی و با هر تلنگری از ته دل غمگین.

پ.ن دو. با شنیدن خبر اهواز فقط بغض کردم و به دوردست ها خیره شدم...به قوی شدن ها...به مشت هایی که باید نسل ما به دهن آمریکا و منافقای داخلی بکوبه! و لبخند می زنم به اون کسی که قراره دیوار فردای جمهوری اسلامی رو با خون ما نقاشی کنه...ان شاءالله.

اما واقعا نمی دونم با چه کلمه ای میشه ایرانِ این روزها رو توصیف کرد...؟:(