بسم الله الرَّحمن الرَّحیم
دیشب فیلم منصور رو دیدم.
فارغ از حمد خدا و بوسیدن دست عوامل برای خوبی‌های بی‌شمار فیلم و بغضی که هنوز با یاد شهید ستاری توی گلومه، یه حرف برام خیلی عجیب بود.
مهندس ثنایی کسیه که از دو رویی‌ها خسته است و می‌خواد بره. شهید ستاری شخصاً میره سراغش و با کمک همین آدم کارها رو جلو می‌بره.
این آدم که با حمایت شهید ستاری پروژه ساخت اولین هواپیمای ایرانی رو طراحی و اجرا می‌کنه، توی مصاحبه‌ش آخر فیلم یه جمله‌ای داره که میگه:
من یه اعتقادی دارم، اونم اینه که سخت‌ترین علمی که میشه بهش دستیابی پیدا کرد، آدم کردن خودمونه...
قلب اگه درست شد، همه کاری ازش برمیاد...
همه چی به قلبه...
[شهید ستاری] قلبش پاک بود.
عین. صاد:
پ.ن: ینی میشه ما هم اینطور بشیم و بعد بمیریم....؟
به کجا برم سری را که نکرده‌ام فدایت...؟ :(
پ.ن دو: اگه تو راهی که مشکلی نخواهی داشت که بمیری... مگه اونها که موندن و خوردن و بردن، یک میلیون سال عمر کردن تو این عالَم؟
... مشکل عاطفی داریم؟
خدا کمکمون کنه...
